Je begrijpt: soms is zingen zilver, en zwijgen goud. Zo kiest muzikant-onderzoeker Andreas Lutz ook als hij zich “oya lele” voelt voor instrumentaals – al speelt taal wel een rol. Lutz zette niet alleen taal in beeld om, beeld werd vervolgens in muziek vertaald. Taal in beeld omzetten staat ook al redelijk op punt. Wie via Adobe Express pakweg oya lele naar beeld vertaalt, krijgt, mogelijk tot verdere inmenging vanuit Studio 100, een selectie drekvliegen te zien.
Daar valt dus weinig meer aan toe te voegen. Eerder engageerde Lutz zich in zijn kinetische kunst ook al in de ontwikkeling van een eigen beeldtaalmodel voor omzetting van teksten, tekens en grafische glitches, via een Abstract Language Model en werken als Simplex, Soft Takeover en Hypergradient. Voor Aura Trans stortte hij zich eerst op een ruime selectie stemsamples uit allerlei taalgebieden, en vervolgens op een spectrograaf. Die zette de geluidsgolven om in spectrogrammen (een basis voor software in herkenning van stemmen of dierengeluiden), die Lutz vervolgens vrij bewerkte, om de grafische resultaten tot slot via algoritmen vanuit Photosounder en een Python-pakket te hersynthetiseren tot geluid.
Die selectie aan stemsamples gebeurde zowel intuïtief als beredeneerd: ritmiek en muzikaliteit telden erin mee, maar ook geslacht of gender. Inhoudelijke relaties tussen wat verteld wordt en muziek zijn er nog niet, dat onderzoekt Lutz voor komende werken. Toch is het niet uit te sluiten dat iemand met grafstem tot gebed opriep vanuit een minaret, voor transž. Op dat moment ben je halfweg de release, openend met een zachte drone waar scherpe synths als lasterstralen doorheen branden, met op de achtergrond een virtuele ratelslang. Die effecten zijn eigen muzikale toevoegingen aan de al genoemde, bewerkte geluidsspectra (die op zich als interludia de tracks verbinden), en refereren bijwijlen naar werk van onder meer Ryoji Ikeda en Alva Noto.
Eenvoudiger klinkt trans万, met vage sporen van Vangelis, maar dan mét een experimenteel randje. Zelf was de Griek geen liefhebber van experiment op plaat. Het melancholische trans wuift zowel naar Tobias. als naar een Aphex Twin met schaafwonden. Het intensere transᅲ heeft mogelijk een wavetable synthlijn geleend bij Oneohtrix Point Never.
Trans9 [dɛˈvɛt] klinkt als Plaid of The Black Dog in een poëtische bui. Transž schuurt met zijn witte ruis tegen de parameters van de software aan, net als het meer industrial ambient klinkende trans=, dat daarin wat doorschiet, waarna trans9 [səmˈbilan] door een afvoerbuis lijkt te glijden. Het indrukwekkend afsluitende Trans2 ten slotte lijkt alle invloeden op de plaat samen te ballen, alsof Lutz’ artscore ambient hiermee pas écht tot bevrijding komt.
— Mario De Block via Luminous Dash
There’s little more to add to that. Previously, Lutz engaged in his kinetic art with the development of his own visual language model for converting texts, signs, and graphical glitches, through an Abstract Language Model and works like Simplex, Soft Takeover, and Hypergradient. For Aura Trans, he first dove into a wide selection of voice samples from various linguistic regions, then turned to a spectrograph. This converted sound waves into spectrograms (a basis for software in voice or animal sound recognition), which Lutz then freely edited, finally resynthesizing the graphical results into sound using algorithms from Photosounder and a Python package.
The selection of voice samples was both intuitive and reasoned: rhythm and musicality mattered, but so did gender. Content-related connections between what’s said and the music aren’t there yet—that’s something Lutz is exploring for future works. Still, it’s not impossible that someone with a gravelly voice called to prayer from a minaret for transž. At that moment, you’re halfway through the release, opening with a soft drone pierced by sharp synths like slanderous rays, with a virtual rattlesnake in the background. These effects are Lutz’s own musical additions to the aforementioned processed sound spectra (which serve as interludes connecting the tracks) and occasionally reference the work of artists like Ryoji Ikeda and Alva Noto.
Trans万 sounds simpler, with faint traces of Vangelis, but with an experimental edge. The Greek composer himself wasn’t a fan of experimentation on record. The melancholic trans nods both to Tobias. and an Aphex Twin with grazed knees. The more intense transᅲ may have borrowed a wavetable synth line from Oneohtrix Point Never.
Trans9 [dɛˈvɛt] sounds like Plaid or The Black Dog in a poetic mood. Transž grates with its white noise against the software’s parameters, much like the more industrial-ambient sounding trans=, which overdoes it a bit, after which trans9 [səmˈbilan] seems to slide through a drainpipe. The impressive closing track Trans2, finally, seems to bundle all the influences on the record, as if Lutz’s artscore ambient truly finds liberation here.
— Automatic Grok translation
